Budka na cmentarzu to jedyne miejsce wsrod grobow zajmowane przez zywego czlowieka. Nalezy ono do Knuta, straznika, czuwajacego nad spokojem zmarlych oraz tych, ktorzy ich odwiedzaja. Knut zna skomplikowane historie swoich podopiecznych, mysli i opowiada o nich cieplo jak o przyjaciolach. Sam dawno pogodzil sie z egzystencja ograniczona cmentarnym murem, ale nie stracil wiary, w to ze swiat jest pelen ludzi dobrej woli. Jakby na potwierdzenie tego przekonania w jego zyciu pojawia sie mlodziutka Karina - w ktorej zyskuje prawdziwa przyjaciolkę i wdzieczna sluchaczke jego opowiesci o zmarlych.
Losy postaci z portretow na porcelanie przeplataja sie ze soba. Nie zawsze ci, ktorzy przezyja, sa szczesliwsi, nie zawsze martwi prawdziwie odchodza. Pierwsi uczą sie od drugich, poznaja znaczenie szacunku, przyjazni, poswiecenia, jednak ponad wszystko staraja sie pokonac strach - przed smiercia, ale tez i przed zyciem.
"Portrety na porcelanie" to w istocie optymistyczna ksiazka i niewiele w niej czarnego koloru. Znajdziemy w niej za to mnostwo uczuc - zwlaszcza milosci, takze tej nieobliczalnej, trudnej i silnej az po grob. Jednak... koncowym punktem zawsze bedzie piekny, cichy cmentarz, zapraszajacy na kontemplacyjny spacer miedzy drzewami. Nie warto smucic sie w miejscu, w ktorym odnajduje sie spokoj. - from Amzon